Van onbegrepen kind naar ongehoorde moeder.

Misschien heb het al eens voorbij zien komen dat ik een kind was dat niet begrepen werd door de omgeving en met name niet door de leerkrachten op school. Al jong heb ik me leren aanpassen wat in mijn verdere leven steeds weer een issue was en nog steeds is. Ik heb een eigen mening, maar durf die niet altijd te geven. Bang om afgewezen te worden.

Dat dit nog zo lang mee zou spelen had ik nooit gedacht, maar ik word me er steeds bewuster van dat dingen waar ik nu last van heb ontstaan zijn in mijn kindertijd. En dat ik daar nu wat mee kan en mag gaan doen.

Gelukkig had ik een moeder die mij wel begreep, maar zoals dat in die tijd was, was zij er ook van overtuigd dat school het wel zou weten.

Iets wat ik dus als kind ook min of meer al ingeprent heb gekregen en wat ook zeker mee heeft gespeeld de afgelopen jaren met mijn dochter.

Zonder al te veel in details te treden zal ik wat vertellen over mijn struggle als ongehoorde moeder van een onbegrepen kind.

Ik heb altijd al geweten dat mijn oudste anders dan andere kinderen is. Een meisje met hele sterke emoties, prikkelgevoelig en een heerlijke dromer.

Al van kleins af aan had ze dat, maar leek er weinig last van te hebben, als we maar op tijd rust namen en ruimte om even te ontprikkelen.

In groep 8 begon het mis te gaan. Ze zat niet bij haar top 3 vriendinnen (die ze aan mochten geven) in de klas. Op dat moment zat ik zelf niet zo goed in mijn vel en dacht ik school zal het wel weten. En op die school deden ze veel groepsoverstijgend. Helaas dat jaar dus niet.

Mijn meisje liet weinig los (wilde mij niet belasten), maar toen ze eindelijk vertelde dat ze het niet fijn had op school heb ik een afspraak gemaakt. Ze kwamen met de oplossing dat zij ’s ochtends aan kon geven of ze liever naar de andere groep 8 ging. Ik dacht prima oplossing. Ze zit hier al ruim 7 jaar op school gaat vast goed komen. En net als mijn moeder destijds ging ik er ook van uit dat school het wel zou weten. Nou niet dus. In april ging het helemaal mis. Ze deed uitspraken die ik niet wil herhalen. Ik ging weer naar school en nu kwamen ze met de oplossing dat ze alleen nog op woensdag in de eigen groep zou zijn en de rest van de week in de andere groep bij haar vriendinnen. Zo heeft ze groep 8 toch nog leuk af kunnen sluiten.

En toen kwam het voortgezet onderwijs. Wat daar allemaal gebeurd is is te veel om allemaal hier op te schrijven, maar het kwam er op neer dat er totaal niet geluisterd werd naar mij als moeder, naar al mijn ervaringen met mijn dochter. Nee, zijwisten wel hoe het moest en het meisje mijn dochter moest zich maar aanpassen. Ondertussen was ze al in behandeling bij een therapeut en hadden we al van alles aangegrepen om haar te helpen zodat ze zich beter voelde.

Maar het kwaad was al geschied. Het schooltrauma was er al. Ze schoot in een depressie, tenminste dat voelde ik in alles, maar was ook bang dat ik die overbezorgde moeder van een lastige puber was. Maar alles in mij zei en wist: er is meer aan de hand.

Wat was het voor mijn meisje fijn dat corona kwam. Lekker op je eigen kamer, in je eigen bubbel lessen volgen. Niet terug naar de klas waarin je genegeerd wordt door je klasgenoten en niet gezien en gehoord wordt door docenten.

Aan het einde van het 1e jaar kwam pas leerlingenzorg in beeld en de enige oplossing die werd aangedragen, als het te veel wordt kan ze even in een rustig kamertje zitten. Hoe dan??? Een meisje dat al niet goed in de groep ligt, dat faalangstig is moet zelf aangeven dat ze even alleen wil zitten? Midden in de klas? Mijn vertrouwen in school was toen al helemaal weg.

Gelukkig had ze in het 2e jaar een mentor die haar zag en naar haar en ons luisterde. Ook bij haar ging het wel eens mis, maar daar kwam ze op terug en het werd uitgepraat. Zo fijn. Heel langzaam leek mijn meisje weer wat op te krabbelen.

Tot de 3e…. Daar wil ik liever niet meer aan terug denken. Die mentor mag eigenlijk geen mentor zijn. Wat een nare man. Mijn meisje voelde zich onveilig op school. Gesprekken leverden niets op we werden niet gehoord en onze dochter niet begrepen.

Dit was voor mij de druppel. Ze moest nu naar een andere school, anders komt ze thuis te zitten.

We gingen op zoek en kwamen bij een school die heel mooi leek. Ze zou beginnen in de 2e. Even een pas op de plaats, geen druk en alleen de focus op het sociale.

Ondertussen waren we ook bezig met onderzoeken, want ik wilde nu toch echt weten wat er aan de hand was. Was dit alleen een lastige puber of was er meer?

In maart 2022 kwam de uitslag. Autisme (ASS) met depressie. Pffff wat een opluchting. Dat klinkt misschien gek, maar het gaf mij eindelijk duidelijkheid. Hier komen de problemen dus vandaan en was ze niet alleen een lastige puber. Nee mijn gevoel had gelijk.

Door haar ASS kan ze niet filteren en komt alles veel harder binnen. Ze heeft hulp nodig om dingen te kaderen en te filteren.

Op de nieuwe school maakte ze vrienden, maar de lat lag voor haar erg hoog (haar eigen lat). Ze voelde erg veel druk van presteren.

Dit schooljaar begon dramatisch. We waren terug bij af. Ondertussen liepen er van allerlei hulpinstanties met ons mee.

Rond de herfstvakantie hebben we een gesprek aangevraagd op school, want we zaten echt op een dieptepunt. En eindelijk, eindelijk werden we gehoord en werd er gekeken naar wat het beste was voor mijn meisje.

Een aangepast rooster en minder huiswerk. Zo fijn dat er zo goed meegedacht werd.

Haar mentor is er 1 die je ieder kind gunt. Een man met oog voor de leerlingen.

Mijn meisje doet het nu prima. Haar cijfers zijn goed en ze gaat straks over van 3 naar 4 Havo, maar ze gaat de Havo niet afmaken. Er zit al zoveel trauma op het voorgezet onderwijs dat een nieuwe start het beste is. Na de vakantie gaat ze richting het MBO. Een creatieve richting waar ze hopelijk helemaal zichzelf kan zijn.

Langzamerhand zien we mijn meisje weer terug wat ze was. Wat vrolijker, weer creatief bezig en met wat meer energie en minder stemmingswisselingen. We zijn er nog niet, maar we komen er wel.

Zolang ik op mijn gevoel vertrouw, haar het vertrouwen geef en mij ook uitspreek komt het goed. Met mij, maar ook zeker met mijn meisje.

In mijn volgende blog ga ik wat dieper op mijzelf in. Wat het voor mij betekende om een onbegrepen kind te zijn en hoe dat effect had op mij in mijn verdere leven. Ook over mijn struggles als ongehoorde moeder en hoe ik daar mee om ben gegaan deel ik graag een andere keer met jou.

Jeanette van Kuik-Stam heeft samen met mij een podcast opgenomen waarin ik mijn verhaal deel. De link vind je hier.https://open.spotify.com/episode/0uyXv0kF3DxFNqkplLwNHF?si=cg_NPlNmQjSdHHnrxzcN4g