Soms heb je van die weken dat er van alles op z’n plekje valt. Deze weken heb ik onlangs gehad. 2 weken met bijzondere momenten, 2 weken om zeer dankbaar te zijn.

Voor degene die mij persoonlijk kennen die weten dat wij al een hele tijd aan het kijken zijn naar een ander huis. Iedereen weet hoe gek de markt is, dus een huis kopen is nog niet zo makkelijk.

De vrijdag na hemelvaart hebben we gekeken bij een huis. Gelukkig was er nog een plekje vrij voor ons om te mogen kijken. Vaak zijn die lijsten ook zo vol. Dus wij naar het huis. Aan de buitenkant trok het ons meteen aan, maar binnen voelde het ook meteen goed. Er moet het nodige aan gebeuren, maar dat zien we wel zitten. Toen we van de makelaar hoorden dat er al heel veel animo voor was, zelfs blinde biedingen waren geweest en dat de verkopers ook al briefjes in de bus hadden gehad zakte de moed mij wel een beetje in de schoenen.

Maar eenmaal in de tuin voor het huis kreeg ik weer meer hoop. Wat stond daar in een bloempot? Een gele akelei. Nu moet je weten dat ik de Akelei 1 van de mooiste tuinbloemen vind, wij momenteel wonen aan de akelei en ik hem bijna nooit in geel heb gezien. Ik zag dit als een teken. Dit huis is van ons. Toen ik dit tegen mijn man zei had hij zoiets van doe gewoon. De kans is klein, maar ik kon het niet van mij af zetten.

Wij hadden een week om het bod in te dienen. In die week heb ik veel gemediteerd en gemanifesteerd dat het huis van ons zou worden. Dit klinkt wat zweverig, maar eigenlijk houdt het alleen in dat je het al voor je ziet. Ik zag mijzelf daar al wonen, ik noemde het ook ons huis en ik had een foto van het huis op mijn telefoon, zodat ik hem vaak zag 😉
In de week tot het inleveren van het bod hebben we geregeld even langs het huis gelopen. Even stiekem kijken even voelen. En steeds als het huis ter sprake kwam zag ik een Akelei. In een tuin, in een gemeente tuin. Voor mij allemaal tekenen dat het huis van ons zou worden…..

Maandags hebben we ons bod ingeleverd en dinsdag kregen we het bericht het huis is van jullie.

Iets wat we zeker gehoopt hadden, maar misschien niet helemaal verwacht.

Zo zie je maar weer dat door sterk in iets te geloven het zo maar uit kan komen.

In ons dagelijks leven doen we dat allemaal, maar dan vaak in het negatieve.

Als je steeds tegen jezelf zegt ik kan dit niet, dan gaat het ook niet lukken.

Als je steeds tegen jezelf zegt ik vind het zo spannend, dan wordt het ook spannender.

Bekijk het eens vaker van de positieve kant. Ik kan het nog niet, maar ga het proberen en het gaat me lukken of zoals mijn puberdochter zegt: Ik ga het nailen.

Ik mag het spannend vinden, maar ik ga er toch voor. Wie weet wat voor moois het me brengt.

Als je nooit iets doet wat je spannend vindt dan blijf je in je comfortzone, terwijl de mooiste dingen juist buiten die zone plaatsvinden.

Dus stap die zone uit, geloof in jezelf en zie wat voor moois er op je pad komt.